ارزیابی نتایج درمانی تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون استوناید در یووییت‌های مزمن مقاوم به درمان

هدف: تعیین اثر تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون استوناید در یووییت‌های مزمن مقاوم به درمان از نظر کاهش شدت التهاب، افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت ماکولا. روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله‌ای (interventional case series) بر روی 18 چشم از 10 بیمار مبتلا به یووییت انجام پذیرفت که به‌رغم تجویز استرویید پری‌اکولار با یا بدون استرویید سیستمیک، فعالیت بیماریشان پس از 6 ماه فروکش نکرده بود. پس از اطمینان از غیرعفونی بودن یووییت و انجام بررسی‌های آزمایشگاهی و مشاوره روماتولوژی، تزریق داخل زجاجیه‌ای 4 میلی‌گرم تریامسینولون استوناید انجام شد. تغییرات شدت التهاب داخل چشمی براساس میزان یاخته در اتاق قدامی، حدت بینایی براساس بهترین دید اصلاح‌شده (BCVA) بر حسب لوگمار و ضخامت ماکولا به وسیله OCT (optical coherence tomography) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران حداقل به مدت 6 ماه پی‌گیری شدند. یافته‌ها: میانگین BCVA قبل از تزریق 29/0±81/0 لوگمار بود که در هفته اول پس از تزریق به 33/0±35/0 لوگمار و در ماه اول بعد از تزریق به 07/0±17/0 افزایش یافت (001/0P<). پس از آن، میانگین BCVA تا ماه ششم به تدریج کاهش یافت و به 3/0±46/0 لوگمار رسید ولی تفاوت آن با میزان قبل از تزریق، هم‌چنان از نظر آماری معنی‌دار بود (001/0P<). میانگین فشار داخل چشمی (IOP) در ماه اول به حداکثر خود رسید و به طور متوسط 48/0±36/7 میلی‌متر جیوه نسبت به قبل از تزریق افزایش یافت ولی تنها در 2 چشم از یک بیمار به بیش از 22 میلی‌متر جیوه رسید که به خوبی با داروهای موضعی کنترل شد. میانگین ضخامت ماکولا قبل از تزریق mm 1/24±8/339 بود که در ماه اول به حداقل خود (mm 7/12±18/197) رسید (001/0P<) و پس از آن تا ماه ششم به تدریج افزایش یافت و به mm 06/9±57/203رسید ولی هم‌چنان به طور معنی‌داری از میزان قبل از تزریق کم‌تر بود (001/0P<). میانگین تعداد یاخته در اتاق قدامی نیز تا ماه اول کاهش چشم‌گیری داشت (از 1±6/2 به صفر، 001/0P<) ولی پس از آن به تدریج افزایش یافت و به 8/0±77/1 رسید که تفاوتی با وضعیت قبل از تزریق نداشت (093/0P=). نتیجه‌گیری: تزریق تریامسینولون داخل زجاجیه‌ای در یووییت‌های مزمن مقاوم به درمان باعث افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت ماکولا می‌شود که این اثر تا 6 ماه باقی می‌ماند. تنها عارضه مشاهده‌شده در این مطالعه، افزایش گذرا در IOP بود که با داروهای موضعی به خوبی کنترل گردید. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 12، شماره 2: 150-141.